Een (dol)fijne laatste week in Nieuw-Zeeland
Blijf op de hoogte en volg Renee
14 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Auckland
Kia ora!
We zijn alweer aan het einde van onze reis. Sinds mijn laatste reisverslag hebben we een flinke reis gemaakt; helemaal van de zuidelijkste stad van Nieuw-Zeeland (Invercargill) naar een van de noordelijkste steden, Auckland. Sorry dat het zo'n lang verslag is geworden. ;)
4 februari vertrokken we vanuit Invercargill naar Queenstown. Onderweg hebben we een aantal heel interessante stops gemaakt. Eerst zijn we gestopt bij een museum dat onder andere levende tuatara's heeft. Tuatara's zijn reptielen die al miljoenen jaren op deze aardbodem leven en zijn daarmee het enige niet uitgestorven diersoort dat met de dinosaurussen heeft geleefd. Overigens zien ze er lang niet zo bijzonder uit als ze klinken, haha! Daarna zijn we richting Waipapa point gereden. Daar stopten we bij een plek waar we een aantal zeeleeuwen van heel dichtbij konden bekijken. Vervolgens zijn we bij een gefossiliseerd bos gestopt, oftewel een groot stuk rots met allemaal fossiele bomen, heel bijzonder. De leukste stop was bij Waipapa point zelf. In de baai daar zwemt namelijk een grote groep dolfijnen, de Hector's dolfijnen. Een best bijzonder soort, want ze komen alleen in Nieuw-Zeeland voor en er zijn er in totaal nog maar zo'n 2000 tot 3000 van. Het is een klein soort en ze zwemmen graag in laag water. Dat laatste betekende dat we zo het (ijskoude) water in konden lopen en voor we het wisten zwommen we tussen de dolfijnen! Echt een geweldige ervaring! Het waren er heel veel en ze kwamen ook telkens weer voorbij zwemmen, sommige op nog geen meter afstand. Na een half uurtje moesten we wel echt het water uit want het was echt te koud zonder wetsuit. Bart heeft me er echt uit moeten sleuren, haha. Overigens hoorden we achteraf dat er twee dagen later in die baai een witte haai is gezien.. We sloten de dag af met fish and chips in Bluff en in de avond waren we weer in Queenstown.
We hebben twee dagen in Queenstown doorgebracht. De eerste dag hebben we lekker rustig aan gedaan en een beetje gewinkeld, want dat kun je goed in Queenstown. De dag erna zijn we met de gondola (een van de steilste van de wereld) de berg op gegaan. Het was heerlijk weer dus we hadden een geweldig uitzicht over Queenstown, de bergen rond Queenstown en het heel blauwe meer. Boven op de berg zijn we ook nog gaan lugen (voor Bart een van de hoogtepunten van de reis haha), een soort rodelen. In de middag zijn we naar een Kiwi Birdlife park geweest, want ik wou wel heel graag een kiwi zien. In het wild is het haast onmogelijk om een kiwi te zien, want het zijn nachtdieren. In het Birdlife park hadden ze nachthuizen waar ze dag en nacht omgedraaid hebben zodat bezoekers de kiwi's kunnen bewonderen. Ze hadden er vier kiwi's. Kiwi's zijn vogels die niet kunnen vliegen, ze hebben dus niet echt vleugels. Hun veren lijken net een vacht, heel schattig! De rest van het Birdlife park was ook wel heel leuk en het was interessant om te zien wat ze allemaal doen om de vogels van Nieuw-Zeeland te helpen en te beschermen. 7 februari werden we weer met de bus opgehaald om onze reis naar het noorden te vervolgen. De buschauffeuse was Possum, heel aardig! De eerste bestemming was Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Mount Cook is 3754 meter hoog, wat vergeleken met de hoogste berg van de wereld, de Mount Everest die zo'n 8000 meter is, niet eens zo heel hoog is, maar toch indrukwekkend. We hebben daar een leuke wandeling van 3 uur gedaan die ook langs de Tasman gletsjer ging. De dag erna gingen we door naar Rangitata, een accommodatie dat in de middle of nowhere ligt. Bart en ik werden al vroeg opgehaald voor onze volgende activiteit, raften. Bij het raften ga je met een rubberboot met zeven personen en een instructeur over een wilde rivier. Het is de bedoeling dat je in de boot blijft, al is dat soms best lastig! Raften vergt veel teamwork, wat het super leuk maakt. Onze instructeur was de Ierse Allan, een gozer met veel humor maar die ons (nouja, vooral mij dan) af en toe ook bang kon maken. Uiteindelijk zijn we alle stroomversnellingen door gekomen en was het een heel gave ervaring! Als afsluiter hebben we met de hele groep gebarbecued.
9 februari was een wat sombere dag, qua weer en qua activiteiten. De bestemming voor die dag was Kaikoura, maar voor we daar aankwamen zijn we eerst langs Christchurch gereden om wat mensen af te zetten op het vliegveld. Christchurch is een bijzondere stad. In 2011 en 2012 is de stad getroffen door twee aardbevingen die zijn sporen duidelijk heeft achter gelaten. We hebben niet veel van de stad gezien maar wel waren ze overal aan het werk met de wegen, nog steeds om de schade van de aardbevingen te herstellen. In de middag kwamen we aan in Kaikoura, een plaatsje aan de oostkust dat vooral bekend staat om de vele soorten zeedieren die er leven. Het was de bedoeling dat we die middag zouden gaan walvissen spotten maar dit ging jammer genoeg niet door vanwege de te harde wind. Gelukkig hadden we al een extra nachtje ingecalculeerd dus hadden we ons opgegeven voor het walvis spotten de middag erna. Voor de ochtend erna hadden we met dolfijnen zwemmen op de planning staan (deze keer wel met wetsuit, snorkel en begeleiding haha). Om half 5 's ochtends stonden we klaar bij de organisatie, tot we helaas weer slecht nieuws kregen. Ook deze activiteit ging niet door vanwege de te harde wind. Voor niks zo vroeg opgestaan! Op dat moment waren we echt heel teleurgesteld, want allebei hadden we zo uitgekeken naar het walvis spotten en met dolfijnen zwemmen. Voor het walvis spotten hadden we dus die middag nog een optie staan, maar we zagen het somber in. En inderdaad, toen we daar 's middags aankwamen bleek ook dat weer niet door te gaan. Van het dolfijnen zwemmen hadden ze gezegd dat we ze mochten bellen als het walvis spotten niet door ging, want rond dezelfde tijd zouden zij ook weer een boot richting de dolfijnen sturen en als er mensen last minute zouden afzeggen (wat schijnbaar regelmatig gebeurde) mochten we daar misschien wel mee. Niet dat we verwacht hadden dat dat wel door zou gaan, we hebben toch maar gebeld. Deze keer ging dat wel door, al hadden ze helaas geen plek meer voor het met dolfijnen zwemmen. Wel mochten we mee met de boot als toeschouwer. Achja, beter dan niks. Dus wij weer naar die organisatie toe. Op het moment dat we bij de receptie kwamen werden we opgewacht door een heel blije receptioniste, want net daarvoor hadden twee zwemmers afgebeld wat betekende dat we toch mee konden zwemmen. Wat een geluk! En wat een geweldige ervaring! De boottocht op zich was al een avontuur, ik heb nog nooit zo'n ruige zee meegemaakt. Gelukkig had ik wat voorzorgsmaatregelen getroffen en ben ik niet zeeziek geworden (wat helaas niet voor een aantal andere passagiers gold). De dolfijnen zaten die dag erg ver in zee. Normaal gesproken varen ze zo'n 15 tot 30 minuten tot ze een kolonie gevonden hebben, wij moesten die dag een uur varen voor we ze gevonden hadden. Onderweg hebben we veel albatrossen gezien, de grootste zeevogel op aarde. Op die plek leven ook de albatrossen met de grootste spanwijdte van alle vogels in de wereld, namelijk 3,4 meter. Aangekomen bij de dolfijnenkolonie zijn we uiteindelijk drie keer het water in gegaan om met ze te zwemmen (we moesten namelijk een aantal keer verplaatsen omdat de dolfijnen telkens onderweg zijn). Het was echt magisch! Dolfijnen zijn heel nieuwsgierig beesten dus als je geluid maakt komen ze op je af. Ook vinden ze het heel leuk om te spelen en om wedstrijdjes te doen. Als er dus eentje voorbij zwemt moest je proberen om met ze mee te zwemmen. Vooral als je rondjes ging zwemmen vonden ze het geweldig. Ook vanaf de boot was het heel leuk om ze te bekijken want ze houden wel van springen en zwemmen graag met de boot mee. En we hadden nooit gedacht dat het er zoveel zouden zijn. Ik denk dat we er wel honderden gezien hebben. Dit soort was trouwens de dusky dolfijn. Op de weg terug naar de haven werden we nog een paar keer verrast. Zo zwom er ineens een zeehondje tussen de dolfijnen, hebben we een blauwe haai van zo'n 2 meter gezien en als klap op de vuurpijl hebben we ook nog een walvis gezien! Vooral dat laatste is erg bijzonder want dat gebeurt bijna nooit. De walvissen zitten in de zomer namelijk veel verder in zee dan de dolfijnen. Leek het er even op dat we heel veel pech hadden in Kaikoura, bleek het juist tegenovergestelde waar te zijn! :)
De dag erna was een reisdagje. Van Kaikoura zijn we naar Picton gereden vanaf waar de veerboot weer naar Wellington ging. Onderweg naar Picton zijn we bij een plek gestopt waar een grote groep zeehonden leefden. Ze hadden heel veel kleintjes, heel schattig! De veerboot naar Wellington deed er behoorlijk lang over (wel hebben we nog weer een paar dolfijnen gezien), waardoor we laat aankwamen. De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg. De reis ging die dag helemaal naar Auckland, maar wij zijn in National Park uitgestapt. Hier zijn we op de heenweg ook langsgekomen en het was de bedoeling dat we hier de Tongariro Alpine Crossing zouden gaan lopen, de populairste dagwandeling van Nieuw-Zeeland. Dit ging toen alleen niet door vanwege het slechte weer, dus hadden we besloten om het op de terugweg nog een keer te proberen. De Tongariro Crossing is een hike van 19,4 km over kraters en bergen. Een van die bergen heet Mount Ngaruahoe en staat ook wel bekend als Mount Doom (die uit Lord of the Rings ja). 13 februari hebben we hem gelopen. Het weer zat alleen weer niet mee. We hebben de hele wandeling (die zo'n 6 uur duurde) laaghangende bewolking en veel mist gehad waardoor we bijna niks van het uitzicht hebben gezien. Wat het helemaal vervelend maakte was de heel harde wind, die op sommige stukken echt langs je gezicht sneed. Door die wind was het ook behoorlijk koud. Al met al erg jammer want van andere mensen horen we alleen maar dat het uitzicht echt heel mooi is. Ook Mount Doom, die erg indrukwekkend moet zijn hebben we dus niet gezien. Wel hebben we heel eventjes de actieve vulkaan in het gebied zien roken, dat was wel erg bijzonder. Ook wel grappig om te weten dat ie in 2012 twee keer is uitgebarsten en dus echt nog actief is. Achteraf gezien hadden we wat mij betreft de wandeling niet hoeven doen. Maar goed, als we alles toch van tevoren zouden weten zou het leven ook wel saai zijn. ;) Gelukkig had ons hostel een spa pool en hebben we de dag goed afgesloten. Vandaag was ook weer een reisdag, want van National Park naar Auckland was het nog wel weer bijna zes uur rijden.
Morgen vertrekken we alweer naar het koude kikkerlandje. We vertrekken allebei 's avonds, maar ik vier uur eerder dan Bart. Bart vliegt via Shanghai en doet in totaal zo'n 31 uur over de reis. Ik vlieg via Vancouver en doe in totaal bijna 27 uur over de reis. Ik vind het maar een raar idee dat de vier maanden alweer voorbij zijn. Toch heb ik wel erg veel zin om naar huis te gaan. Ik heb gemerkt dat reizen, ondanks het continue vakantiegevoel dat je hebt, ook best vermoeiend is en ik verlang heel erg naar mijn eigen bedje. En natuurlijk kan ik niet wachten om mijn familie en vrienden weer te zien! :) De drie maanden alleen reizen in Australië waren een heel avontuur maar ook de laatste maand met Bart door Nieuw-Zeeland reizen was geweldig! Ik kijk terug op vier zeer geslaagde maanden die ik niet snel zal vergeten. :) Op naar Nederland!
Liefs,
Renee en Bart
We zijn alweer aan het einde van onze reis. Sinds mijn laatste reisverslag hebben we een flinke reis gemaakt; helemaal van de zuidelijkste stad van Nieuw-Zeeland (Invercargill) naar een van de noordelijkste steden, Auckland. Sorry dat het zo'n lang verslag is geworden. ;)
4 februari vertrokken we vanuit Invercargill naar Queenstown. Onderweg hebben we een aantal heel interessante stops gemaakt. Eerst zijn we gestopt bij een museum dat onder andere levende tuatara's heeft. Tuatara's zijn reptielen die al miljoenen jaren op deze aardbodem leven en zijn daarmee het enige niet uitgestorven diersoort dat met de dinosaurussen heeft geleefd. Overigens zien ze er lang niet zo bijzonder uit als ze klinken, haha! Daarna zijn we richting Waipapa point gereden. Daar stopten we bij een plek waar we een aantal zeeleeuwen van heel dichtbij konden bekijken. Vervolgens zijn we bij een gefossiliseerd bos gestopt, oftewel een groot stuk rots met allemaal fossiele bomen, heel bijzonder. De leukste stop was bij Waipapa point zelf. In de baai daar zwemt namelijk een grote groep dolfijnen, de Hector's dolfijnen. Een best bijzonder soort, want ze komen alleen in Nieuw-Zeeland voor en er zijn er in totaal nog maar zo'n 2000 tot 3000 van. Het is een klein soort en ze zwemmen graag in laag water. Dat laatste betekende dat we zo het (ijskoude) water in konden lopen en voor we het wisten zwommen we tussen de dolfijnen! Echt een geweldige ervaring! Het waren er heel veel en ze kwamen ook telkens weer voorbij zwemmen, sommige op nog geen meter afstand. Na een half uurtje moesten we wel echt het water uit want het was echt te koud zonder wetsuit. Bart heeft me er echt uit moeten sleuren, haha. Overigens hoorden we achteraf dat er twee dagen later in die baai een witte haai is gezien.. We sloten de dag af met fish and chips in Bluff en in de avond waren we weer in Queenstown.
We hebben twee dagen in Queenstown doorgebracht. De eerste dag hebben we lekker rustig aan gedaan en een beetje gewinkeld, want dat kun je goed in Queenstown. De dag erna zijn we met de gondola (een van de steilste van de wereld) de berg op gegaan. Het was heerlijk weer dus we hadden een geweldig uitzicht over Queenstown, de bergen rond Queenstown en het heel blauwe meer. Boven op de berg zijn we ook nog gaan lugen (voor Bart een van de hoogtepunten van de reis haha), een soort rodelen. In de middag zijn we naar een Kiwi Birdlife park geweest, want ik wou wel heel graag een kiwi zien. In het wild is het haast onmogelijk om een kiwi te zien, want het zijn nachtdieren. In het Birdlife park hadden ze nachthuizen waar ze dag en nacht omgedraaid hebben zodat bezoekers de kiwi's kunnen bewonderen. Ze hadden er vier kiwi's. Kiwi's zijn vogels die niet kunnen vliegen, ze hebben dus niet echt vleugels. Hun veren lijken net een vacht, heel schattig! De rest van het Birdlife park was ook wel heel leuk en het was interessant om te zien wat ze allemaal doen om de vogels van Nieuw-Zeeland te helpen en te beschermen. 7 februari werden we weer met de bus opgehaald om onze reis naar het noorden te vervolgen. De buschauffeuse was Possum, heel aardig! De eerste bestemming was Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Mount Cook is 3754 meter hoog, wat vergeleken met de hoogste berg van de wereld, de Mount Everest die zo'n 8000 meter is, niet eens zo heel hoog is, maar toch indrukwekkend. We hebben daar een leuke wandeling van 3 uur gedaan die ook langs de Tasman gletsjer ging. De dag erna gingen we door naar Rangitata, een accommodatie dat in de middle of nowhere ligt. Bart en ik werden al vroeg opgehaald voor onze volgende activiteit, raften. Bij het raften ga je met een rubberboot met zeven personen en een instructeur over een wilde rivier. Het is de bedoeling dat je in de boot blijft, al is dat soms best lastig! Raften vergt veel teamwork, wat het super leuk maakt. Onze instructeur was de Ierse Allan, een gozer met veel humor maar die ons (nouja, vooral mij dan) af en toe ook bang kon maken. Uiteindelijk zijn we alle stroomversnellingen door gekomen en was het een heel gave ervaring! Als afsluiter hebben we met de hele groep gebarbecued.
9 februari was een wat sombere dag, qua weer en qua activiteiten. De bestemming voor die dag was Kaikoura, maar voor we daar aankwamen zijn we eerst langs Christchurch gereden om wat mensen af te zetten op het vliegveld. Christchurch is een bijzondere stad. In 2011 en 2012 is de stad getroffen door twee aardbevingen die zijn sporen duidelijk heeft achter gelaten. We hebben niet veel van de stad gezien maar wel waren ze overal aan het werk met de wegen, nog steeds om de schade van de aardbevingen te herstellen. In de middag kwamen we aan in Kaikoura, een plaatsje aan de oostkust dat vooral bekend staat om de vele soorten zeedieren die er leven. Het was de bedoeling dat we die middag zouden gaan walvissen spotten maar dit ging jammer genoeg niet door vanwege de te harde wind. Gelukkig hadden we al een extra nachtje ingecalculeerd dus hadden we ons opgegeven voor het walvis spotten de middag erna. Voor de ochtend erna hadden we met dolfijnen zwemmen op de planning staan (deze keer wel met wetsuit, snorkel en begeleiding haha). Om half 5 's ochtends stonden we klaar bij de organisatie, tot we helaas weer slecht nieuws kregen. Ook deze activiteit ging niet door vanwege de te harde wind. Voor niks zo vroeg opgestaan! Op dat moment waren we echt heel teleurgesteld, want allebei hadden we zo uitgekeken naar het walvis spotten en met dolfijnen zwemmen. Voor het walvis spotten hadden we dus die middag nog een optie staan, maar we zagen het somber in. En inderdaad, toen we daar 's middags aankwamen bleek ook dat weer niet door te gaan. Van het dolfijnen zwemmen hadden ze gezegd dat we ze mochten bellen als het walvis spotten niet door ging, want rond dezelfde tijd zouden zij ook weer een boot richting de dolfijnen sturen en als er mensen last minute zouden afzeggen (wat schijnbaar regelmatig gebeurde) mochten we daar misschien wel mee. Niet dat we verwacht hadden dat dat wel door zou gaan, we hebben toch maar gebeld. Deze keer ging dat wel door, al hadden ze helaas geen plek meer voor het met dolfijnen zwemmen. Wel mochten we mee met de boot als toeschouwer. Achja, beter dan niks. Dus wij weer naar die organisatie toe. Op het moment dat we bij de receptie kwamen werden we opgewacht door een heel blije receptioniste, want net daarvoor hadden twee zwemmers afgebeld wat betekende dat we toch mee konden zwemmen. Wat een geluk! En wat een geweldige ervaring! De boottocht op zich was al een avontuur, ik heb nog nooit zo'n ruige zee meegemaakt. Gelukkig had ik wat voorzorgsmaatregelen getroffen en ben ik niet zeeziek geworden (wat helaas niet voor een aantal andere passagiers gold). De dolfijnen zaten die dag erg ver in zee. Normaal gesproken varen ze zo'n 15 tot 30 minuten tot ze een kolonie gevonden hebben, wij moesten die dag een uur varen voor we ze gevonden hadden. Onderweg hebben we veel albatrossen gezien, de grootste zeevogel op aarde. Op die plek leven ook de albatrossen met de grootste spanwijdte van alle vogels in de wereld, namelijk 3,4 meter. Aangekomen bij de dolfijnenkolonie zijn we uiteindelijk drie keer het water in gegaan om met ze te zwemmen (we moesten namelijk een aantal keer verplaatsen omdat de dolfijnen telkens onderweg zijn). Het was echt magisch! Dolfijnen zijn heel nieuwsgierig beesten dus als je geluid maakt komen ze op je af. Ook vinden ze het heel leuk om te spelen en om wedstrijdjes te doen. Als er dus eentje voorbij zwemt moest je proberen om met ze mee te zwemmen. Vooral als je rondjes ging zwemmen vonden ze het geweldig. Ook vanaf de boot was het heel leuk om ze te bekijken want ze houden wel van springen en zwemmen graag met de boot mee. En we hadden nooit gedacht dat het er zoveel zouden zijn. Ik denk dat we er wel honderden gezien hebben. Dit soort was trouwens de dusky dolfijn. Op de weg terug naar de haven werden we nog een paar keer verrast. Zo zwom er ineens een zeehondje tussen de dolfijnen, hebben we een blauwe haai van zo'n 2 meter gezien en als klap op de vuurpijl hebben we ook nog een walvis gezien! Vooral dat laatste is erg bijzonder want dat gebeurt bijna nooit. De walvissen zitten in de zomer namelijk veel verder in zee dan de dolfijnen. Leek het er even op dat we heel veel pech hadden in Kaikoura, bleek het juist tegenovergestelde waar te zijn! :)
De dag erna was een reisdagje. Van Kaikoura zijn we naar Picton gereden vanaf waar de veerboot weer naar Wellington ging. Onderweg naar Picton zijn we bij een plek gestopt waar een grote groep zeehonden leefden. Ze hadden heel veel kleintjes, heel schattig! De veerboot naar Wellington deed er behoorlijk lang over (wel hebben we nog weer een paar dolfijnen gezien), waardoor we laat aankwamen. De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg. De reis ging die dag helemaal naar Auckland, maar wij zijn in National Park uitgestapt. Hier zijn we op de heenweg ook langsgekomen en het was de bedoeling dat we hier de Tongariro Alpine Crossing zouden gaan lopen, de populairste dagwandeling van Nieuw-Zeeland. Dit ging toen alleen niet door vanwege het slechte weer, dus hadden we besloten om het op de terugweg nog een keer te proberen. De Tongariro Crossing is een hike van 19,4 km over kraters en bergen. Een van die bergen heet Mount Ngaruahoe en staat ook wel bekend als Mount Doom (die uit Lord of the Rings ja). 13 februari hebben we hem gelopen. Het weer zat alleen weer niet mee. We hebben de hele wandeling (die zo'n 6 uur duurde) laaghangende bewolking en veel mist gehad waardoor we bijna niks van het uitzicht hebben gezien. Wat het helemaal vervelend maakte was de heel harde wind, die op sommige stukken echt langs je gezicht sneed. Door die wind was het ook behoorlijk koud. Al met al erg jammer want van andere mensen horen we alleen maar dat het uitzicht echt heel mooi is. Ook Mount Doom, die erg indrukwekkend moet zijn hebben we dus niet gezien. Wel hebben we heel eventjes de actieve vulkaan in het gebied zien roken, dat was wel erg bijzonder. Ook wel grappig om te weten dat ie in 2012 twee keer is uitgebarsten en dus echt nog actief is. Achteraf gezien hadden we wat mij betreft de wandeling niet hoeven doen. Maar goed, als we alles toch van tevoren zouden weten zou het leven ook wel saai zijn. ;) Gelukkig had ons hostel een spa pool en hebben we de dag goed afgesloten. Vandaag was ook weer een reisdag, want van National Park naar Auckland was het nog wel weer bijna zes uur rijden.
Morgen vertrekken we alweer naar het koude kikkerlandje. We vertrekken allebei 's avonds, maar ik vier uur eerder dan Bart. Bart vliegt via Shanghai en doet in totaal zo'n 31 uur over de reis. Ik vlieg via Vancouver en doe in totaal bijna 27 uur over de reis. Ik vind het maar een raar idee dat de vier maanden alweer voorbij zijn. Toch heb ik wel erg veel zin om naar huis te gaan. Ik heb gemerkt dat reizen, ondanks het continue vakantiegevoel dat je hebt, ook best vermoeiend is en ik verlang heel erg naar mijn eigen bedje. En natuurlijk kan ik niet wachten om mijn familie en vrienden weer te zien! :) De drie maanden alleen reizen in Australië waren een heel avontuur maar ook de laatste maand met Bart door Nieuw-Zeeland reizen was geweldig! Ik kijk terug op vier zeer geslaagde maanden die ik niet snel zal vergeten. :) Op naar Nederland!
Liefs,
Renee en Bart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
